λιγο ακόμα...

πόσες φορές έχουμε την ανάγκη γι' αυτό το "λίγο ακόμα"...όταν ζούμε κάτι όμορφο..

Πόσο μάλλον όταν ζούμε το όνειρο της ζωής μας...το παραμύθι μας...Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που το χαρακτηρίζω έτσι.

Όνειρο...γιατί είναι αυτό που υπάρχει βαθιά μες στο μυαλό μας,στο υποσυνείδητό μας,κι εκδηλώνεται μόνο όταν αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο,παραδομένο στις πιο κρυφές μας επιθυμίες...

Τ' όνειρο,βέβαια,έχει...περιορισμένη διάρκεια,ώσπου να ξημερώσει...Γιατί,

μήπως έτσι δεν συμβαίνει κι όταν ζούμε 

τ' όνειρο της ζωής μας;πόσο μπορεί να κρατήσει;γι'αυτό έχουμε την ανάγκη για το "λίγο ακόμα"...

Το χαρακτήρισα και παραμύθι,ναι,έτσι είναι...παραμύθι,μ' όλα τα στοιχεία του....

Έχει αυτό το κάτι,το μαγικό,έχει τον πρίγκηπα και την πριγκίπισσα,έχει την απόλυτη ,την μοναδική και αληθινή αγάπη

που κινεί γη και ουρανό και που πάντα στο τέλος νικάει...έχει την υπερβολή και όχι τη λογική,έχει τη μαγική εκείνη χρυσόσκονη,που ρίχνει η καλή νεράιδα πάνω στους ήρωες και τους κάνει να παραδίνονται στην αγάπη τους,έχει κι

εκείνο το μαγικό κλειδάκι που ξεκλειδώνει τις καρδιές τους και ζουν ο ένας για τον άλλον,μόνο μαζί,σαν να φτιάχτηκαν γι' αυτό...για να συναντηθούν οι καρδιές τους,

σαν να το περίμεναν σ'όλη τους τη ζωή,μοναδική φορά για τον καθένα...

Είναι δυνατόν,να μη θέλουμε το "λίγο ακόμα",όταν ζούμε ένα τέτοιο παραμύθι;

Και τα παραμύθια,βέβαια,έχουν κι αυτά ένα τέλος...το "και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα".

Τι γίνεται,όμως,στην πραγματική ζωή;

...εδώ τα πράγματα αλλάζουν...

...και τ' όνειρο τελειώνει πριν καλά καλά προλάβεις να το ζήσεις και  το παραμύθι επίσης,σαν αυτό με την σταχτοπούτα,που στις δώδεκα τα μεσάνυχτα όλα άλλαξαν...

και λες..."μα,γιατί;ήθελα λίγο ακόμα..."

Μην ξεχνάς όμως το πιο σημαντικό!

Το ότι "έζησες" και το όνειρο και το παραμύθι,αυτό μετράει...και να είσαι ευγνώμων πάντα γι΄αυτό...και να λες πάντα ευχαριστώ σ' αυτόν που σου τα χάρισε...

                         σ' ευχαριστώ,καρδιά μου...