ατέλειωτη θάλασσά μου...

...κι είναι στιγμές που η ψυχή μου μοιάζει με τη θάλασσα,
με τ' απέραντο γαλάζιο,δίχως τέλος και αρχή...
...κι άλλες πλευρές της φωτεινές,σαν γεμάτες απ' του ήλιου
τις αχτίδες....κι άλλες σκοτεινές σαν του βυθού τα μυστικά...
...εκεί που είναι κρυμμένα τα πιο βαθιά μου όνειρα,ο θησαυρός
των επιθυμιών μου...και φοβάμαι,φοβάμαι να τις αγγίξω...
...εκεί,στα βάθη της ψυχής μου,είναι καλά φυλαγμένες κι ανέγγιχτες  από τον πόνο οι διαδρομές που θα 'θελα να 
μοιραστώ με την αγάπη ...με τον έρωτα ...με τ' όνειρο...
Και πάνω που παίρνω την απόφαση να κάνω "το ταξίδι 
στο δικό μου βυθό",η ζωή σαν να θέλει να με συγκρατήσει,
σηκώνει "κύματα και θεριά",σαν να μην θέλει να φτάσω στον προορισμό μου,να μην ανακαλύψω .....άραγε τι;
Και τότε μένω να την κοιτώ,τη θάλασσά μου ,την άγνωστη,
την μοναχική,αυτή που χρόνια τώρα με συντροφεύει και δεν λέει να μ' αφήσει να σπάσω τ' απροσπέλαστα μονοπάτια της...
Κι άλλοτε...πεισμώνω και θέλω να βάλω όλη τη δύναμή  μου 
να παλέψω με τα θεριά που υψώνονται μπροστά μου,
να νικήσω,να φτάσω ν' ανοίξω τους θησαυρούς μου...
Κι όλο κάτι με αποδυναμώνει,μου παίρνει πίσω το κουράγιο...
μα, η λαχτάρα μου επιμένει...κι επιμένει...ώσπου να φτάσει 
εκεί....που ποτέ δεν έφτασα ως τώρα...
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ....άλλοτε εξαντλημένη  κι άλλοτε 
πεισματάρα όσο ποτέ....
...ίσως ο θησαυρός μου  να μείνει σφραγισμένος ...ίσως κι όχι...
...δίχως τέλος και αρχή.....η ψυχή μου....