ένας χρόνος σιωπής σ'αυτό το blog,
όπως σιώπησε κι εκείνος...μήνες τώρα...
κάνοντας το μόνο για το οποίο ήταν σίγουρος πάντα!
έ φ υ γ ε...
και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς άλλωστε!!
για να μείνεις σ'ένα όνειρο θα πρέπει να 'σαι
δοσμένος σ'αυτό ψυχή τε και σώματι
και για κείνον η ψυχή,η καρδιά,ο νους,ήταν περιοχές
πάντα απροσπέλαστες,ιερές κι ανέγγιχτες,
αφιερωμένες για πάντα σ'εκείνη...τη μία και μοναδική του...
και πώς να ζήσεις τ'όνειρο αν η πρωταγωνίστρια του δεν είναι για σένα μία και μοναδική αλλά ένα τυχαίο και παροδικό υποκατάστατο αναμεσα σε τοσα άλλα,παραλληλα,οπως αποδειχτηκε,με ημερομηνία λήξης?
κι έτσι,τα λόγια ήταν πάντα δύσκολα,κομπιασμένα κι εξαναγκαστικα κι ο μονος τροπος να βγουν ηταν να 'ναι
παρμένα απ'το μοναδικό αληθινό όνειρό του,
που δεν ξέχασε ποτέ...που δεν έφυγε ποτέ από κει η ψυχή κι ο νους του...εξ ου και τωρα η σιωπή,γιατι τιποτα απ' ο,τι γραφτηκε εδω δεν ηταν αληθινα βγαλμενο απ'την ψυχη του ή αληθινα ορμώμενο απο την γνωριμια του με την anais ή προορισμενο για κεινην...
όσο για μένα...οι στίχοι του τραγουδιου λένε
"εγώ μισός,εγώ νεκρός,που ζω σταματημένα..."
γιατί εγώ το πίστεψα αυτο το ονειρο,το εννοουσα αληθινα,
μόνον εγώ ομως,το "μαζι" τελικα δεν υπήρξε ποτέ για κεινον...γιατι απλώς υπήρχαν πάντα πολλές...επιλογες ,κιβδηλες και προσωρινες...
Τωρα.....ζει ευτυχισμενος μακρια μου,χαμογελαστος κι ερωτευμενος,εχοντας θαψει ο,τι τον συνεδεε μ'εμενα,ουτε καν θυμαται το περασμα μου,σαν να μην υπηρξα ποτέ ,ολα σβησμενα απ την μνημη του κι αυτο εδω το blog ξεχασμενο δια παντος για κεινον,ετσι ηταν ακομη κι οταν υπηρχε το υποτιθεμενο ονειρο και το υποτιθεμενο μαζι,υπηρχε παντα αναγκη να του υπενθυμιζεται η υπαρξη του για να συμμετεχει βεβιασμενα...
ναι,για κεινον δεν υπηρξα ποτέ,ποτε εγω...
μα...ακομη κι ετσι...
εγω πιστη στα μονοπλευρα συναισθηματα μου ,οπως αποδεικνυει η επι μηνες σιωπη του,απαξιωνοντας την οποια επικοινωνια μαζι μου και διαψευδοντας εμπρακτα τα εξαναγκαστικα γραφομενα του εδω,...εγω ευχομαι να ναι καλα...
Παρ ολα αυτα,να επενδυετε στα ονειρα και στο μαζι,αρκει να στε σιγουροι πως ειναι φτιαγμενα μονο για σας και μονο απο σας ...
Δεν ξερω αν ειναι συνετο εκ μερους μου να δημοσιευσω αυτη την αναρτηση,ισως μου στοιχισει την ανουσια για κεινον υπαρξη αυτου του blog αλλά τοσο απαραιτητη για μενα,αφου ο μονος τροπος να αντεχω να φυτοζοω ειναι να επισκεπτομαι τα συντριμμια του δικου μου μονον ονειρου...ισως και να μου στερησει ακομη κι αυτο και να το παρει πισω,οπως εκανε παντα,παντα μου επαιρνε πισω ο,τι εξαναγκασμενα μου χαριζε,ισως η σκληροτητα και η αδιαφορια του να τον οδηγησει να το κανει και να μου προκαλεσει κι αλλο πονο,παρολο που κι ο ιδιος πονεσε καποτε απο την αδιαφορια εκεινης...και βιωσε ποσο οδυνηρο ηταν,ισως να χαρει αν πονεσω κι αλλο μα,δεν πειραζει,επρεπε να υπαρχει γραμμενη και η καταληξη αυτου του ονειρου,του δικου μου μονον ονειρου,κι εκεινος....ας ειναι καλα...
όπως σιώπησε κι εκείνος...μήνες τώρα...
κάνοντας το μόνο για το οποίο ήταν σίγουρος πάντα!
έ φ υ γ ε...
και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς άλλωστε!!
για να μείνεις σ'ένα όνειρο θα πρέπει να 'σαι
δοσμένος σ'αυτό ψυχή τε και σώματι
και για κείνον η ψυχή,η καρδιά,ο νους,ήταν περιοχές
πάντα απροσπέλαστες,ιερές κι ανέγγιχτες,
αφιερωμένες για πάντα σ'εκείνη...τη μία και μοναδική του...
και πώς να ζήσεις τ'όνειρο αν η πρωταγωνίστρια του δεν είναι για σένα μία και μοναδική αλλά ένα τυχαίο και παροδικό υποκατάστατο αναμεσα σε τοσα άλλα,παραλληλα,οπως αποδειχτηκε,με ημερομηνία λήξης?
κι έτσι,τα λόγια ήταν πάντα δύσκολα,κομπιασμένα κι εξαναγκαστικα κι ο μονος τροπος να βγουν ηταν να 'ναι
παρμένα απ'το μοναδικό αληθινό όνειρό του,
που δεν ξέχασε ποτέ...που δεν έφυγε ποτέ από κει η ψυχή κι ο νους του...εξ ου και τωρα η σιωπή,γιατι τιποτα απ' ο,τι γραφτηκε εδω δεν ηταν αληθινα βγαλμενο απ'την ψυχη του ή αληθινα ορμώμενο απο την γνωριμια του με την anais ή προορισμενο για κεινην...
όσο για μένα...οι στίχοι του τραγουδιου λένε
"εγώ μισός,εγώ νεκρός,που ζω σταματημένα..."
γιατί εγώ το πίστεψα αυτο το ονειρο,το εννοουσα αληθινα,
μόνον εγώ ομως,το "μαζι" τελικα δεν υπήρξε ποτέ για κεινον...γιατι απλώς υπήρχαν πάντα πολλές...επιλογες ,κιβδηλες και προσωρινες...
Τωρα.....ζει ευτυχισμενος μακρια μου,χαμογελαστος κι ερωτευμενος,εχοντας θαψει ο,τι τον συνεδεε μ'εμενα,ουτε καν θυμαται το περασμα μου,σαν να μην υπηρξα ποτέ ,ολα σβησμενα απ την μνημη του κι αυτο εδω το blog ξεχασμενο δια παντος για κεινον,ετσι ηταν ακομη κι οταν υπηρχε το υποτιθεμενο ονειρο και το υποτιθεμενο μαζι,υπηρχε παντα αναγκη να του υπενθυμιζεται η υπαρξη του για να συμμετεχει βεβιασμενα...
ναι,για κεινον δεν υπηρξα ποτέ,ποτε εγω...
μα...ακομη κι ετσι...
εγω πιστη στα μονοπλευρα συναισθηματα μου ,οπως αποδεικνυει η επι μηνες σιωπη του,απαξιωνοντας την οποια επικοινωνια μαζι μου και διαψευδοντας εμπρακτα τα εξαναγκαστικα γραφομενα του εδω,...εγω ευχομαι να ναι καλα...
Παρ ολα αυτα,να επενδυετε στα ονειρα και στο μαζι,αρκει να στε σιγουροι πως ειναι φτιαγμενα μονο για σας και μονο απο σας ...
Δεν ξερω αν ειναι συνετο εκ μερους μου να δημοσιευσω αυτη την αναρτηση,ισως μου στοιχισει την ανουσια για κεινον υπαρξη αυτου του blog αλλά τοσο απαραιτητη για μενα,αφου ο μονος τροπος να αντεχω να φυτοζοω ειναι να επισκεπτομαι τα συντριμμια του δικου μου μονον ονειρου...ισως και να μου στερησει ακομη κι αυτο και να το παρει πισω,οπως εκανε παντα,παντα μου επαιρνε πισω ο,τι εξαναγκασμενα μου χαριζε,ισως η σκληροτητα και η αδιαφορια του να τον οδηγησει να το κανει και να μου προκαλεσει κι αλλο πονο,παρολο που κι ο ιδιος πονεσε καποτε απο την αδιαφορια εκεινης...και βιωσε ποσο οδυνηρο ηταν,ισως να χαρει αν πονεσω κι αλλο μα,δεν πειραζει,επρεπε να υπαρχει γραμμενη και η καταληξη αυτου του ονειρου,του δικου μου μονον ονειρου,κι εκεινος....ας ειναι καλα...
