διαδρομές των ματιών μου...

...και ξεκίνησε πριν καιρό μια διαδρομή,μυστηριακή και άγνωστη,δεν είμαι σίγουρη αν με φόβισε πιο πολύ ή με προκάλεσε να την περπατήσω...
Άλλοτε με ενθουσίαζε,ανέβαζε τους χτύπους της καρδιάς κι άλλοτε ένοιωθα κάτι να με τραβάει πίσω...όμως προχώρησα,συνέχισα,γιατί ένοιωθα πως κάποιο χέρι με περιμένει να ενωθεί με το δικό μου,άγνωστος συνοδοιπόρος μου...Στάθηκα κάποια στιγμή και θαύμασα τη νύχτα,είδα τ'αστέρια να λάμπουν κι είχα την λαχτάρα να τ' αγγίξω,να τα φτάσω,εκεί που παίζουν κυνηγητό οι αγγέλοι,με συνεπήρε η μαγεία του άπειρου,του δίχως τέλος και αρχή...κι ήθελα να τρέξω,να ταξιδέψω...λες και θα μπορούσα να βρω τον παράδεισο...κι είπα να τολμήσω,να προχωρήσω,να συνεχίσω... και μια αύρα γαλήνης κι ευτυχίας...κι ο ήλιος,φωτεινός και λαμπερός όσο ποτέ...και τα μάτια μου τράβηξαν τη λάμψη σ' ένα βλέμμα βαθύ...μα, είχα κι ένα  προαίσθημα πως ούτε αυτή την φορά θα καταφέρω να τερματίσω την διαδρομή ή έστω να ζήσω την έντασή της...αυτό καμιά φορά τρομάζει...και σε προσγειώνει...έτσι ήταν πάντα οι διαδρομές μου,προσεκτικές και προσγειωμένες...λιγοστές και σύντομες  οι έντονες περιπλανήσεις αλλά άξιζε να τις βιώσω...και συνεχίζω και προχωρώ,προσεκτικά πάλι,σε πιο ανώδυνα μονοπάτια..κι ίσως τελικά αυτή να είναι η ομορφιά που μου ανήκει,μέσα σε πράγματα απλά ,χωρίς υπερβολές,εκεί ίσως να κρύβεται ό,τι περίμενα απ' το άγνωστο και το ιδανικό...

και τα μάτια μου προσμένουν...