θανάσιμο αμάρτημα;

θα τολμούσε κανείς να συσχετίσει την αγάπη με ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα;αυτό της απληστίας,ας πούμε...
Κατά μία εκδοχή,η αγάπη δεν μας κάνει άπληστους;
Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να θέλει,να θέλει,να θέλει να νοιώθει όλο και περισσότερη αγάπη...και γίνομαι άπληστη...
θανάσιμα άπληστη...
Μα, εγώ την αγάπη αυτή τη θέλω μόνο και μόνο για να μπορώ να τη δώσω,να τη χαρίσω,να την αφιερώσω....σ' αυτόν που του ανήκει,σ' αυτόν που τη γέννησε

κι έτσι μετατρέπω την απληστία σε προσφορά κι από αμάρτημα γίνεται  αρετή και αγαθό...
Δικαιολογούμαι λοιπόν;ή όχι;
Όποια και να 'ναι η απάντηση ,εγώ θα εξακολουθώ να είμαι άπληστη,
γιατί όσο πιο πολύ αγάπη νοιώθω να έχω,τόσο πιο πολύ θα μπορώ να του χαρίσω...ανεξάντλητη...