εδώ και σαράντα λεπτά,τα μάτια μου είναι καρφωμένα πάνω στη φατσούλα σου,στη γλυκειά σου φατσούλα...και σε χαϊδεύω,ματάκια μου...πόσο μ' αρέσει να σε χαϊδεύω...κι ακούω ένα υπέροχο τραγούδι...και σου μιλάω...σου λέω...σου λέω...σου λέω...όχι όμως με το στόμα...κι ούτε μ'ακούς...είναι λόγια που τα λέει η καρδιά μου...ή φαίνονται στα μάτια μου,γιατί οι λέξεις που δεν λέγονται,πολλές φορές γίνονται δάκρυα...όχι λύπης όμως...είναι δάκρυα ανακούφισης ...
Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις...
κι εξακολουθώ
να σε χαϊδεύω...
τρυφερά...
να σ'αγγίζω...
και να σε φιλάω...
Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις...
κι εξακολουθώνα σε χαϊδεύω...
τρυφερά...
να σ'αγγίζω...
και να σε φιλάω...
και γω παντα εδω, να σε ακουω και να σκουπιζω τα δακρυα σου
ΑπάντησηΔιαγραφήτα δάκρυα έχουν τον δικό τους προορισμό...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαταλήγουν εκεί απ' όπου ξεκίνησαν
στην καρδιά...και κατά έναν περίεργο τρόπο,
γίνονται βάλσαμο γλυκό
για όλα όσα δεν μπορώ να πω
κι εσύ δεν μπορείς ν' ακούσεις....